క్రిందటి సంవత్సరం జులై నెలలో ఏడవ తారీఖున నేను పూజ్యనీయులైన నన్నయపై ఒక పుట వ్రాసాను. ఆ తరువాత కొంతకాలానికి ఆ పుటని నేను పునఃపరిశీలించాను. అప్పుడు నాలో నాపై కలిగిన ఆలోచనలు, భావనలు, స్పందనలు, వగైరా వగైరా నన్ను ఆత్మావలోకనం చేసుకునేటట్టు చేసాయి. అలాంటి ఆత్మావలోకనం లోంచి ఉద్బవించినదే ఈ పుట. మరి మీ ఆలోచనలేమిటో సెలవివ్వండి
మొదటగా నా ఆలోచనలు.
అచ్చంగా అర ఠావు నిండా అచ్చు తప్పులు లేకుండా వ్రాయడం చేతగాని నేను.. ఆది కవి అని ఎంతో మంది చేత జేజేలు అందుకున్న మహానుభావుని గురించి (హాస్యాస్పదంగా నైనా సరే..) వ్రాయడమా. ఎంతటి మూర్ఖత్వము? గూగుల్ వాళ్ళని అడిగి కొన్ని కొన్ని వెబ్ సైట్లలో జరిగిన చర్చలను తీసుకుని వచ్చి ఏదో పాయింట్ ఉంది అని వ్రాయడం ఎంత మాత్రం హర్షదాయకం. ఒక వేళ్ళ నేను ఉదహరించిన పాయింట్స్ నిజమై ఉండొచ్చు, అన్నంత మాత్రాన నా భాషలో అంతటి చులకనా భావం అవసరమా!! అక్కడ స్పందించిన వారిలో మరో పూజ్యనీయులైన డా॥ పాండు రంగ శర్మగారు ఉదహరించిన పాయింట్ లాజికల్ గానే ఉంది. కానీ, నిజం చెప్పాలంటే, నాకు సదురు "పాండు రంగ శర్మగారి లాంటి వారితో ఈ విషయంపై చర్చించటం.." అనే విషయాన్ని కాదు కదా అస్సలు అలాంటి విషయాన్ని వీరిని అడగటానికి సరైన పదాలే నావద్ద లేవంటే, నాకు తెలుగు భాషపై ఉన్న పట్టు మీకే అర్దం అవుతుంది. అలాంటి నేను, అల్పులలో అత్యంత అల్పుడను, నన్నయ్య వంటి (ఘనాపాటి అనచ్చో లేదో తెలియదు) మహాను భావులను తూలనాడటమా.. ఎంతటి ఘోర తప్పిదము? నా స్వార్దం కోసం ఇలాంటి మహానుభావులు బలి కాకూడదు.
అంతటితో ఆగకుండా నాకు విద్యా బుద్దులు నేర్పిన గురువులను చులకనగా ప్రస్తావించడం ఏమాత్రమూ మెచ్చుకోదగినది కాదు. ఇది ఒక విధంగా గురు ధూషణే అని నా అభిప్రాయం. మరి దీనికి ప్రాయశ్చిత్తం ఏమిటని ఆలోచిస్తే, భహిరంగంగా చేసిన తప్పుని ఒప్పుకోక తప్పదని నా మనసుకు అనిపించింది. తత్ ఫలితమే ఈ పుట. అందుకని సభా పూర్వకంగా, బ్లాగు ముఖంగా ..
నన్నయ్య గారికి మరియు నాకు విధ్యా బుద్దులు
నేర్పిన గురువులకు హృదయపూర్వక క్షమాపణలు.
మన్నించండి.. క్షమించండి..
3 కామెంట్‌లు:
మీ తప్పు సరిదిద్దుకున్నందుకు అభినందనలు!!
Public Interest Litigation (PIL) అంటే తెలుగులో "ప్రజా ప్రయోజన వ్యాజ్యం". ఆత్మావలోకనం చేసుకున్నందుకు అభినందనలు.
I still have doubts about this issue and I think that it needs futher research.
From P.V. Parabrahma sastry Felicitation Volume 1 ( in the first article by A.V. Narasimha Murthy, 2004): “Utilizing Kurkyala inscrption of Jinavallabha, younger brother of the renowned Kannadapet Pampa, Dr. Sastry brought to light that Malliya Rechana, the author of Telugu work Kavijanasraya was earlier than Nannayabhatta, the author of Andhra Mahabharata at least by one century.”
This was a few years ago and I do not know the current status. There is also a 1994 article "Jain Culture in Telugu Literature" by Professor G.V. Subrahmanyam which says:
"When we say that there is no Jain literature in Telugu, we only mean that there are no Telugu works composed for the propagation of Jainism. In fact, there are three important Telugu books of the ancient time which are associated with Jainism. They are: (1) Pavuluri Mallana's Ganitam, (2) Malliya Rechana's Kavijanasrayam (a book on Telugu prosody) and (3) Adharvanacharya's Adharvana Kaarikaavali which is a commentary on Aandhrasabdachintamani, a Sanskrit book of verses on Telugu grammar. 'Ganitam' is the Telugu rendering of an original Jain Prakrit work on Mathematics. But the author of the Telugu version, Pavuluri Mallana, is a Veerashaivite. But still a few examples related with Jain culture may be found in this book. , Kavijanasrayam' 's authorship is controversial. Some of the verses are found addressed to one Malliya Recha. This Malliya Recha is identified as the author of the book by some scholars and he is identified as a Jain. But even this work is not directly related with Jainism as such, though a few examples in this book refer to Jain culture. Adharvanaacharya is known to be a Jain aacharya and is said to have composed a few portions of the Mahabharata in Telugu after Tikkana had done the same work from a Vedic point of view. Whether Adharvanaacharya's rendering of the Mahabharata was done in Jainist lines or not is not known because his composition on the Mahabharata is not available."
Note that there is some discrepancy in the two quotes about Rechana which may be due to ten year gap between the two articles. I read somewhere, I cannot find the reference now, that sometimes earlier books adopted with some changes for religious, political reasons or because they were more interested in the content than authorship. It is possible that some of the earlier books (if there are any) survived in some form or other. But this is some thing which only experts can discern after a careful study of the books involved. With so many Telugu professorships now, we may look forward to some exciting research.
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి