నాకు వివాహం అయ్యి ఆరు సంవత్సరాలైనా ఇంతవరకూ పిల్లలు లేరు, అది ఇక్కడ అప్రస్తుతం. కానీ ప్రస్తుతమైనదేమిటంటే, పిల్లల గురించి. ఇలా ఎందుకు ఆలోచించాల్సి వచ్చిందంటే, పైన చిత్రంలో ఉంచిన విఘ్నేశ్వర స్వామిని నా చేత్తో చేసుకున్న ప్రతిమ. ఈ ప్రతిమను చేసిటప్పుడు నేను ఎంత శ్రమ పడ్డానో నాకు మాత్రమే తెలుసు. చక్కగా ఓ ముద్రించిన మట్టి మూర్తిని కూడా తెచ్చుకున్నాను, అయినా ఇలా మూర్తిని చేసుకుని పూజించుకోవటంలో ఏదో తెలియని తృప్తి. ఇలా నేను తీర్చి దిద్దుకున్న ప్రతిమ పైనే ఇంతటి ఆప్యాయత ఏర్పరచుకున్నానే, మరి పిల్లలు కన్న తల్లి తండ్రుల గురించి ఒక్కసారి ఆలోచిస్తుంటే నా బుర్ర తిరిగి పోతోంది.
అన్ని నెలలు కని పెంచిన తల్లి పడ్డ బాధను ఈ పిల్లలలో ఎవ్వరు గమనించారు? నిద్ర ఆహారాలు మాని ఎన్ని రాత్రులు ఆ తండ్రి ఈ పిల్లలను సాకారో ఎంతమంది పిల్లలకు గుర్తుకు ఉంటుంది? అలా ఉంటుంది అని అనుకోకుండా అది వారి భాద్యతగా ఎంతటి శ్రద్దతో వీరిని పెంచిన తల్లి తండ్రులను ఎంతమంది పిల్లలు అర్దం చేసుకుంటారు? ఇవన్నీ ఎందుకు ఆలోచనకు వచ్చాయి అంటే, ఈ మూర్తిని నేనే మలచాను అన్న భావనే నన్ను ఇంతగా ఏటాచ్ మెంట్ పెంచేసుకునేటట్టు చేస్తే, మరి పిల్లలు ఉన్న తల్లి తండ్రులకు ఎంతటి ఎటాచ్ మెంట్ ఉంటుందో అన్న భావనే ఈ పుటకు ప్రేరణ.
